Είστε αρκετά έξυπνοι σωστά; Έξυπνοι και πολύ αστείοι. Φυσικά και είστε, ακριβώς σαν κι εμένα. Αλλά δεν θα ήταν τρομερό αν κάναμε λάθος; Οι ψυχολόγοι έχουν δείξει ότι είναι πιο πιθανό να μην βλέπουμε τα δικά μας σφάλματα από ό, τι μάλλον συνειδητοποιούμε. Αυτό θα μπορούσε να εξηγήσει γιατί μερικοί ανίκανοι άνθρωποι είναι τόσο ενοχλητικοί, και επίσης να δώσει μια υγιή δόση ταπεινοφροσύνης στη δική μας αίσθηση αυτοσεβασμού.

Το 1999, ο Justin Kruger και ο David Dunning, από το Πανεπιστήμιο Cornell της Νέας Υόρκης, εξέτασαν αν οι άνθρωποι που δεν διαθέτουν τις δεξιότητες και τις ικανότητες για κάτι, αν είναι επίσης πιθανό να μην ξέρουν ότι δεν έχουν την ικανότητα. Κατά την έναρξη της ερευνητικής εργασίας τους, αναφέρουν ένα ληστή τραπεζών του Πίτσμπεργκ που ονομάζεται McArthur Wheeler ως παράδειγμα, ο οποίος συνελήφθη το 1995, λίγο μετά την ληστεία δύο τραπεζών στο φως της ημέρας, χωρίς να φοράει μάσκα ή οποιοδήποτε άλλο είδος μεταμφίεσης. Όταν η αστυνομία του έδειξε το βίντεο της κάμερα ασφαλείας, διαμαρτυρήθηκε "Μα φόρεσα το χυμό". Ο ατυχής εγκληματίας πίστευε ότι αν έτριβε το πρόσωπό του με χυμό λεμονιού θα ήταν αόρατος στις κάμερες ασφαλείας.

Ο Kruger και ο Dunning ενδιαφέρθηκαν να ελέγξουν άλλου είδους γελοίο θέμα. Ζήτησαν από επαγγελματίες κωμικούς να βαθμολογήσουν την κωμικότητα 30 αστείων. Στη συνέχεια, 65 φοιτητές κλήθηκαν επίσης να βαθμολογήσουν τα αστεία, και στη συνέχεια ταξινομήθηκαν αναλόγως με το πόσο καλά συμπίπτουν με εκείνα των επαγγελματιών. Τους ρώτησαν επίσης πόσο καλά νόμιζαν ότι είχαν πάει σε σχέση με το μέσο άτομο.

Όπως μπορείτε να φανταστείτε, οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν την ικανότητά τους να πουν τι ήταν κάτι αστείο, ότι είναι πάνω από τον μέσο όρο. Ωστόσο, τα αποτελέσματα ήταν πιο ενδιαφέροντα όταν χωρίζονται ανάλογα με το πόσο καλά τα πήγαν οι συμμετέχοντες. Αυτοί που ήταν ελαφρώς πάνω από τον μέσο όρο στην ικανότητά τους να βαθμολογήσουν τα αστεία ήταν πολύ ακριβείς στην αυτοαξιολόγησή τους, ενώ εκείνοι που πραγματικά τα πήγαν καλύτερα έτειναν να πιστεύουν ότι ήταν ελαφρώς πάνω από τον μέσο όρο. Οι συμμετέχοντες που μπορούσαν λιγότερο να κρίνουν τι ήταν αστείο (τουλάχιστον σύμφωνα με τα επαγγελματικά κόμικς) ήταν επίσης λιγότερο σε θέση να εκτιμήσουν με ακρίβεια τη δική τους ικανότητα.

Το εύρημα αυτό δεν ήταν τέχνασμα που προσπαθεί να μετρήσει υποκειμενικά την αίσθηση του χιούμορ. Οι ερευνητές επανέλαβαν το πείραμα, μόνο που αυτή τη φορά με δοκιμές της λογικής σκέψης και της γραμματικής. Αυτοί οι τομείς έχουν ορισμένες απαντήσεις, και σε κάθε περίπτωση βρήκαν το ίδιο μοτίβο: οι άνθρωποι που τα πήγαν χειρότερα είχαν, επίσης, χειρότερη εκτίμηση της δικής τους ικανότητα. Και στις τρεις μελέτες, αυτών που οι επιδόσεις τους ήταν χαμηλότερα, υπερεκτίμησαν μαζικά τις δικές τους ικανότητες βαθμολογώντας τους εαυτούς τους πάνω από τον μέσο όρο.

Δεν βοήθησε τις κακές επιδόσεις όταν τους δόθηκε ένα σημείο αναφοράς. Σε μια μεταγενέστερη μελέτη, οι πιο ανίκανοι συμμετέχοντες δεν κατάφεραν να συνειδητοποιήσουν ότι ήταν κάτω τον μέσο όρο, ακόμη και όταν τους δόθηκαν πληροφορίες σχετικά με τις επιδόσεις των άλλων.
Η ερμηνεία του Kruger και του Dunning είναι ότι η επακριβής εκτίμηση του επιπέδου δεξιοτήτων βασίζεται σε μερικές από τις ίδιες βασικές δυνατότητες που στην πραγματικότητα εκτελούν εκείνη την ικανότητα, έτσι οι λιγότερο ικανοί να υποστούν ένα διπλό έλλειμμα. Δεν είναι μόνο ανίκανοι, αλλά δεν έχουν τα διανοητικά εργαλεία για να κρίνουν τη δική τους ανικανότητα.

Σε ένα βασικό τελικό τεστ, ο Kruger και ο Dunning εκπαίδευσαν μια ομάδα με κακές επιδόσεις σε καθήκοντα λογικού σκεπτικού. Η αυτό-αξιολόγηση αυτών των βελτιωμένων συμμετεχόντων, υποδηλώνει ότι τα επίπεδα ικανότητας είχαν πραγματικά επιρροή στην αυτογνωσία.

Άλλες έρευνες έχουν δείξει ότι αυτή η “ανειδίκευτη και η άγνοια” ως αποτέλεσμα υπάρχει και σε καταστάσεις της πραγματικής ζωής, όχι μόνο σε αφηρημένες εργαστηριακές δοκιμές. Για παράδειγμα, οι κυνηγοί που γνωρίζουν λιγότερο για τα πυροβόλα όπλα έχουν επίσης την πιο ανακριβή άποψη της γνώσης για το όπλο τους, και οι γιατροί με τις χειρότερες δεξιότητες σε συνέντευξη ενός ασθενούς είναι λιγότερο πιθανό να αναγνωρίσουν τις ανεπάρκειες.

Αυτό που έχει γίνει γνωστό ως το φαινόμενο Dunning-Kruger είναι ένα παράδειγμα που οι ψυχολόγοι αποκαλούν μεταγνώση – σκέψη της σκέψης. Είναι επίσης κάτι που πρέπει να μας κάνει να σκεφτούμε. Το αποτέλεσμα θα μπορούσε να εξηγήσει την πεποίθηση μερικών από τους φίλους και τους συναδέλφους σας. Αλλά προτού αρχίσετε να γίνεστε πολύ αυτάρεσκοι, απλά να θυμάστε ένα πράγμα. Όσο απίθανο μπορείτε να σκεφτείτε ότι είναι, και εσείς επίσης θα μπορούσε να περπατάτε γύρω από μια μακάρια άγνοια της άγνοιας σας.

Μετάφραση άρθρου από το thegreeksenergy.com

Πηγή: BBC